Het vertrek

Dag 1

Het is 10 uur, na de koffie en de knuffel aan de hond, de koffers staan klaar en Gede onze tuinman gaat ons naar het vliegveld Ngurah Rai in Denpasar brengen. Keurig op tijd komen we aan aan op de airport. Het is opvallend niet zo druk als anders. Wellicht door het Corona, het is gissen. Onze temperatuur wordt gemeten via het voorhoofd en we gaan soepeltjes door de securitycheck die inmiddels volledig is geautomatiseerd. Daarna door de paspoortcontrole via de balie voor Indonesiërs en KITAP visahouders zoals wij en dan op naar de koffie. Onze vlucht MH850 gaat op tijd. Wat opvalt is...afgezien van de discussie of het wel of niet zinvol is....dat velen zonder mondkapje rondlopen. Maar er zijn er ook die het zekere voor het onzekere nemen en zich in een regenponcho hijsen. Zal het helpen...we denken van niet! Redelijk op tijd vertrekken we in een bomvolle kist. Een flauwe hap vis of kip met drie sperzieboontjes en een schepje rijst wordt geserveerd. We missen de Balinese sambal om het flauwe op te pimpen. Oh ja...de voorbuurman gooit zijn stoel naar achteren en het is al zo krap met 76 cm beenruimte waardoor we stijf in dezelfde houding zitten. Nog ff doorbijten en dan zijn we na een vlucht van drie uur, op onze tussenbestemming Kuala Lumpur. De knietjes gaan al een lichtelijke pijnscheut afgeven en het zitvlees wordt ook al wat gevoellozer. Vlak voor de landing wordt er door een met het mondkapje getooide stewardess een ontsmettingsspray in de ruimte gespoten. Vóór en tijdens de landing laat ik me muzikaal begeleiden door Eric Clapton. De volgende vlucht naar Tokyo, zeven uurtjes, is gelukkig met meer beenruimte 81 cm. Voor ons een zegen! Maar eerst gaan we op zoek naar een fijne zitplek want we moeten vier uur wachten. Maleisië zit volledig op slot dat is duidelijk. Vele vluchten zijn gecanceld en alle winkels behalve de drogisterij in de terminal zijn hermetisch  gesloten met hekwerken en rood-witte linten. Alleen wat eetgelegenheden zijn open maar je mag het daar niet opeten. Daarvoor moet je elders een bankje zoeken. Wij doen het met een portie frietjes met 6 kleine loempia's. Er blijft niets anders over dan het vermaak met internetten. Alleen het vinden van een oplaadpunt is effe lastig maar gelukkig hebben we een snoer met 6 aansluitingen bij ons zodat we het kunnen delen met anderen. De volgende dag zal beginnen met de aankomst op het vliegveld Narita van Tokyo.